Του Στέφανου Κασιμάτη
Από μια πλευρά του θέματος, ο Βαρουφάκης έχει δίκιο όταν λέει ότι το κόμμα του (ένα καταφύγιο για τους πολύ σνομπ της άκρας Αριστεράς) δεν έχασε τίποτε, επειδή δεν κατάφερε, για λίγες ψήφους, να πάρει έδρα στην Ευρωβουλή. Ναι, δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν έχεις· και την έδρα που απέτυχε να καταλάβει ποτέ δεν την είχε.
Η άλλη πλευρά, όμως, είναι ότι το κόμμα του Βαρουφάκη έχασε όλα αυτά που ξόδεψε για να αποκτήσει την έδρα που δεν κατάφερε να αποκτήσει. Βεβαίως, ο ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να το παραδεχθεί. Γι’ αυτό και ο ίδιος παρουσιάζει το ζήτημα του λεγόμενου «θρίλερ για την έδρα του Βαρουφάκη» (έξοχος τίτλος!) με τον γνωστό χοροπηδηχτό και χαζοχαρούμενο τρόπο του, σαν κάτι δήθεν ασήμαντο, στο οποίο οι άλλοι δίνουν μεγαλύτερη σημασία, ενώ ο ίδιος γελάει και τρέχει ανέμελος σε ένα λιβάδι με παπαρούνες και ασφόδελους. Οπως, δηλαδή, όταν έκλεισε τις τράπεζες και έλεγε ότι είναι αναξιοπρεπές για έναν υπουργό Οικονομικών να στηθεί στην ουρά του ΑΤΜ.
Αφού όλη η προσπάθειά του δεν απέφερε καρπούς (έδρα και χρηματοδότηση), ο Βαρουφάκης, εφόσον μετάσχει στις εθνικές εκλογές, ξεκινά από την αρχή. Εύχομαι ολόψυχα να αποτύχει, γιατί αυτό του αξίζει. Αυτό που ήδη προσέφερε με την επίδοσή του στις ευρωεκλογές ήταν το ιδεώδες: έκοψε από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ο ίδιος να κερδίσει τίποτε. Καλύτερα δεν μπορούσε να συμβεί. Εύγε και φεύγε!
Ζαλισμένα κοτόπουλα
Η αποδοχή της ήττας είναι δύσκολη για κάθε νάρκισσο, ακόμη και να είναι ανατεθραμμένος με τον λυρισμό της ήττας. Δείτε, π.χ., πώς υποφέρει η Μαντάμ Σουσού του ΣΥΡΙΖΑ, Τασία Χριστοδουλοπούλου. Οχι, λέει, δεν ήταν ήττα αυτό που τους συνέβη. Τότε τι ήταν; Μας το εξηγεί η ίδια με κρυστάλλινη σαφήνεια: «Λέω πως δεν είναι ήττα με την έννοια ότι ο κόσμος, όλο αυτό το διάστημα του τελευταίου μήνα, άκουσε το πρόγραμμά μας, εμπνεύστηκε από αυτό, το ενέκρινε και δεν ήταν ο χρόνος επαρκής για να διοχετεύσει τον θυμό του αλλού… Δεν κερδίσαμε, δεν χάσαμε. Αυτά είναι πολύ απλοϊκά. Πρέπει να βλέπουμε το βάθος των πραγμάτων».
Με απλά λόγια, η Μαντάμ Σουσού –που βλέπει στο βάθος των πραγμάτων, ενώ εμείς όχι– διαπιστώνει ότι ο κόσμος εμπνεύστηκε (sic) από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έβρισκε αλλού να ξεσπάσει τα νεύρα του, οπότε στράφηκε κατά του ευεργέτη του. Ενδιαφέρουσα αντίληψη για τον λαό, να το επισημάνουμε. Οχι πρωτότυπη, όμως. Είναι η ίδια που βρίσκουμε στο βάθος όλων των ολοκληρωτισμών, είτε μαύρων είτε κόκκινων.
Πώς έτσι;
Ο υπουργός Νίκος Παππάς πιστεύει ότι για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ φταίει το ότι οι ψηφοφόροι «δεν πείσθηκαν για την κρισιμότητα των εκλογών». Α, τελικά, ήταν εκλογές! Μα τι μου λέτε; Κι εγώ ο ανόητος που νόμιζα ότι ήταν «μια αληθινή δημοσκόπηση», όπως είχε πει ο Τσίπρας. Αφού ο Παππάς το πιστεύει αυτό, ας το πει στον ίδιο τον Τσίπρα. Τι νόημα έχει να το λέει στους τρίτους; Υποτίθεται ότι είναι φίλος του, στο κάτω κάτω. Εκείνος άλλωστε είναι ο φίλος του, υποτίθεται.
Πονάνε, ωρέ;
Ο Πολάκης εξαφανίστηκε στη σπηλιά του: για τις εκλογές δεν μιλάει, δεν βγάζει κιχ. Δεν βγαίνει από τη σπηλιά ούτε όταν τον καλούν να δει το ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στη Γαύδο και στα Σφακιά, ούτε για να κάτσει στο μιτάτο με τους βοσκούς και να φάει το γιαούρτι απ’ το καζάνι, ούτε για να περπατήσει στη Μαδάρα και να πάει σε κουρά προβάτων, ούτε για να ακούσει ριζίτικα και να νιώσει τις αρχαίες μνήμες μέσα του, ούτε για να κυνηγήσει φουριάρικο σε κάνα πλάγιο και ν’ ακούσει την πέρδικα να κακαρίζει. Μόνο για τον Γιάννη Στουρνάρα έκανε την εξαίρεση, αλλά η αδυναμία του για τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος είναι πια γνωστή. Για το στραπάτσο των ευρωεκλογών, ο Πολάκης κρύβεται, διότι όπως λέει το ανέκδοτο, «πονάνε, ωρέ, τα παλικάρια;» Θεωρητικά δεν πονάνε. Αλλωστε, τι είναι εννιάμισι μονάδες; Σιγά! Αλλά και να πονάνε, τέλος πάντων, τα παλικάρια δεν το δείχνουν…
Τρόμαξαν οι ίδιοι
Κυκλοφορεί ευρέως η άποψη ότι, ανάμεσα στα άλλα, ο Τσίπρας επέσπευσε τις εκλογές, επειδή η κυβέρνηση φοβάται άλλη μία «στραβή» όπως το περυσινό καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν είναι πληροφορία προερχόμενη από την κυβέρνηση ή απλώς το προϊόν ανάλυσης που πλασάρεται ως «πληροφορία». Σε κάθε περίπτωση, αν ισχύει αυτό, σημαίνει ότι ακόμη και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί έχουν τρομάξει με την ασύλληπτη διοικητική ανικανότητά τους. Επομένως, κακώς τους ήλθε σαν κεραμίδα εξ ουρανού η εννιάρα στις ευρωεκλογές. Οταν οι ίδιοι έχουν φοβηθεί τον εαυτό τους, τι περιμένουν από τους ψηφοφόρους;
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
